موشک نازی وی- ۲ در دریا پرتاب شد
به گزارش «نبض فناوری»، دو سال پس از پایان جنگ جهانی دوم، در یک روز ابری در تاریخ ۶ سپتامبر ۱۹۴۷ بود که یک موشک وی-۲ (V-2) آلمانی با موفقیت به فضا پرتاب شد.
تاریخچه موشک وی-۲
تا دهه ۱۹۴۰ تحولات کلیدی در ساخت و پرتاب موشک‌ها رقم خورده بود. تنها عنصری که برای قرار دادن فضاپیماها در مدار، توسط موشک‌ها وجود نداشت، پیشرانه‌ای موشکی بود که قدرت رساندن فضاپیما به مدار را داشته باشد.
در جنگ جهانی اول آلمانی‌ها پس از ممنوعیت استفاده از توپخانه‌ها، شروع به ساخت موشک‌ها کردند و در جنگ جهانی دوم، موشک‌های توسعه یافته وی-۲ وارد عرصه شدند.
این موشک که نخستین موشک بالیستیک دوربرد هدایت شونده بود، در اواخر جنگ جهانی دوم توسط آلمان تولید شد و از موتور سوخت مایع بهره می‌گرفت.
هر کدام از موشک‌های وی- ۲ چهارده متر طول داشتند و ۹۰۰ کیلوگرم ماده منفجره حمل می‌کردند. آن‌ها برخلاف بمب‌افکن‌های دیگر، بدون هیچ هشداری در شهرهای هدف فرود می‌آمدند. موشک‌های وی- ۲ در عرض شش ماه، هزاران نفر را کشتند.
تاثیر موشک‌های وی- ۲ در پیشبرد فناوری‌های فضایی
با وجود این پیشینه تاریخی از موشک‌های وی- ۲، از سازنده آن‌ها، «ورنر فون براون» (Wernher von Braun)، به‌عنوان قهرمان عصر فضا یاد می‌شود. ماشینی که ورنر فون براون ساخته بود، یک جهش بزرگ در پیشرفت فناوری بود.
بنابراین تعجب برانگیز نیست که با پایان جنگ و شکست آلمان، این موشک‌ها و طرح‌های مربوط به آن، به دست ایالات متحده و شوری افتادند.
دانش ساخت موشک‌های بالیستیک از جمله سرمایه‌هایی بود که آمریکایی‌ها و روس‌ها آن را به خانه بردند و تنها در عرض ۱۰ سال توانستند آغازگر عصر فضا باشند.
موشک‌های رداستون، که نخستین فضانورد آمریکایی را به فضا برد، موشک نمونه‌ای مشابه با وی- ۲ بود که توسط فون براون ساخته شده بود.
سوال اساسی اینجاست که آیا بدون وجود سلاح قدرتمند هیتلر، بازهم می‌توانستیم به ماه برویم؟
احتمالا بله، اما نه آنقدر زود.
«دوگ میلارد» (Doug millard)، مورخ فضایی موزه علم لندن می‌گوید: «ما با فناوری وی- ۲ به فضا رفتیم. اما این فناوری با فدا کردن چیزهای زیادی به‌دست آمد و بعضی از آن‌ها واقعا تاسف برانگیز است.»
این موشک اولین بار از روی عرشه ناو هواپیمابری یو‌اس‌اس مید‌وی (USS MIDWAY) پرتاب شد. هدف آن این بود که تعیین کند موشک‌ها قابلیت پرتاب از سکوهای دریایی را دارند یا خیر.
ناو هواپیمابری برای پرتاب آن حدود صد مایل به جنوب برمودا حرکت کرد و در عملیاتی که نام آن را عملیات شنی گذاشتند، این موشک به هوا بلند شد.
پس از آن که موشک ۴۶۰۰ متر ارتفاع گرفت، شروع به کج شدن در آسمان کرد و دوباره بر زمین سقوط کرد.
با وجود اینکه این عملیات ناو هواپیمابر را در معرض شعله و انفجار قرار نداد، تعیین کرد که خسارت ناشی از سرنگونی یا انفجار یک وی- ۲ چقدر می‌تواند خطرناک و خسارت‌‌بار باشد.
این آسیب نیروی دریایی را متقاعد کرد که موشک‌های با سوخت مایع را برای استفاده در کشتی کنار بگذارد که منجر به توسعه موشک‌های دریایی با سوخت جامد شد.
با وجود اینکه موشک‌های وی- ۲ عکس‌هایی نیز از زمین و فضا گرفت، تنها چیزی که برای دانشمندان در این پروژه اهمیت داشت، کارایی آیرودینامیکی موشک‌ها بود.
منبع:دیجیاتو
