کشف راز یکی از اسرارآمیزترین پدیدههای کیهانی
به گزارش «نبض فناوری» به نقل از ایندیپندنت، در سال ۲۰۱۷، دانشمندان وقتی متوجه شدند که انفجارهای بسیار قوی و کوتاه نور با فرکانسهای رادیویی ناگهان آسمان را روشن میکنند، انفجارهای رادیویی سریع را کشف کردند.
با این حال، دانشمندان مطمئن نبودند که چه چیزی باعث این انفجارهای کوتاه و شدید شده است که منجر به گمانه زنیهای زیادی مبنی بر این که ممکن است از ستارههای بیگانه یا حتی فناوری بیگانگان آمده باشد، شد.
در سالهای اخیر، دانشمندان صدها نمونه از چنین انفجارهایی را کشف کردهاند و به طور فزایندهای متقاعد شدهاند که این انفجارها از نوعی ستاره مرده با مغناطیسی بالا به نام مگنتار (نوعی از ستارههای نوترونی که با میدان مغناطیسی قوی مشخص میشود) میآیند. یک مطالعه تازه از این نظریه حمایت میکند.
اکنون دانشمندان شواهد بیشتری در مورد منبع آن پیدا کرده اند. کار جدید نشان میدهد که انفجارهای رادیویی سریع بیشتر در کهکشانهای ستارهزای پرجرم رخ میدهد تا کهکشانهای کم جرم.
کریتی شارما، نویسنده اصلی مطالعه جدید، میگوید: برونداد انرژی عظیم مگنتارها آن ها را به برخی از جالبترین و شدیدترین اجرام در جهان تبدیل میکند. کار ما به پاسخ به این سوال کمک میکند.
مهمتر از آن، این کار ممکن است سرنخهایی در مورد خود مگنتارها و همچنین انفجارهای رادیویی سریع ارائه دهد. او اشاره میکند که این ستارگان مرده با میدانهای مغناطیسی قوی که قدرت آن ها ۱۰۰ تریلیون برابر قدرت میدان مغناطیسی زمین تخمین زده میشود، زمانی تشکیل میشوند که دو ستاره در یک رویداد ابرنواختری منفجر شوند.
دانشمندان قبلاً بر این باور بودند که انفجارهای رادیویی سریع از همه نوع کهکشانها میآیند، اما اکنون به نظر میرسد که بر کهکشانهای غنی از فلز و متراکمتر تکیه دارند.
همین امر در مورد مگنتارها نیز صادق است، که ظاهراً در آن کهکشانها نیز رایجتر هستند.
تحقیقات جدید نتیجه کار جدیدی بود که با استفاده از Deep Synoptic Array-۱۱۰ یا DSA-۱۱۰، یک آرایه رادیویی که توسط موسسه فناوری کالیفرنیا اداره میشود، انجام شد. در مجموع ۷۰ انفجار رادیویی سریع پیدا و شناسایی شد که ۳۰ مورد از آن ها در آخرین مطالعه مورد بررسی قرار گرفت.
دانشمندان پشت این کار جدید امیدوارند انفجارهای رادیویی سریع و مکان آن ها در فضا را پیدا کنند و امیدواریم درباره منبع آن ها اطلاعات بیشتری کسب کنند.
مقاله پژوهشی در مجله Nature منتشر شده است.(YJC)