آیا بیماری ام اس را می‌توان با سلول بنیادی درمان کرد؟
به گزارش خبرنگار «نبض فناوری» یکی از بیماری‌هایی برخی از بیماران از آن رنج می‌برند بیماری فلج چند گانه یا ام اس (MS) است که یک مشکل مغزی و نخاعی برای بیماران ایجاد می‌کند. متاسفانه این بیماری می‌تواند علائم مختلفی را برای بیمار ایجاد کند. در اکثر موارد، در ابتدا عوارض بیماری ام اس به تناوب ایجاد شده و بر طرف می‌شوند. با گذشت زمان، بعضی از این علائم ماندگار شده و می‌توانند ناتوانی فرد را به همراه داشته باشند. هر چند هیچ درمان مشخصی برای این بیماری وجود ندارد، دارو‌ها و درمان بیماری ms به روش‌های مختلف می‌توانند تعداد دفعات عود بیماری و علائم و ناتوانی‌های مربوط به آن را کاهش دهند.
باید گفت که این بیماری یک اختلال خود ایمنی در بدن انسان است؛ که سلول‌های سیستم ایمنی بدن بطور عادی به باکتری ها، ویروس ها، و سایر موارد مانند آن حمله می‌کنند.
ام‌اس گونه‌ای بیماری شناخته‌شده التهابی خودایمنی درگیرکننده سیستم اعصاب مرکزی است. این بیماری غلاف میلین پوشش‌دهنده عصب را مورد هدف قرار می‌دهد و به این ترتیب، میلین در بافت سفید مغز و دیگر اعصاب بدن تخریب شده و سبب بروز بسیاری از اختلالات می‌شود.
ازجمله اختلالات حرکتی ناشی از این بیماری، احساس سنگینی، ضعف عضلانی، بینایی، سفتی و همچنین اختلالات حسی مانند درگیری سیســتم بینایی، تاری دید، درد کره چشم، کوری، دوبینی، درگیری سیستم شنوائی، سرگیجه، عدم‌تعادل، تهوع و استفراغ، درگیری سیستم ادراری و تناسلی و از بین رفتن عملکرد مثانه و عملکرد جنسی است.
طی دهه اخیر، بیش از ۱۰۰۰ بیمار مبتلا به بیماری‌های خودایمنی با کمک ســلول‌درمانی و با ســلول‌های مختلف مورد درمان قرار گرفته‌اند که در ۳۰ درصد آنها، بیماری وارد فاز خاموشی شد.۲ مورد از هر ۳ مورد بیماری در سن بین ۲۰ الی ۴۰ سال اتفاق می‌افتد و زنان، بیش از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند. از آنجا که سلول‌های مزانشیمال، خاصیت ضدالتهابی در محیط درون‌کشتگاهی و درون‌جانداری دارند، این سلول‌ها به منظور تنظیم سیستم ایمنی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
اگرچه بیماری ام‌اس هنوز درمان قطعی ندارد، اما برخی نشانه‌های امیدوارکننده، از استعمال سلول‌های مزانشیمال در جهت بالا بردن سیستم ایمنی بدن حکایت می‌کنند.
به نظر می‌رسد این خاصیت در اثر فاکتور‌های هومورال و پاراکرین منطقه‌ای باشد. سلول‌های مزانشیمال مشتق از خون بندناف انسانی که در محیط آزمایشگاه تکثیر شده بودند، در فاز I مطالعات گوناگونی به کار رفته است که در این مطالعات، هیچ‌گونه پیشامد مغایر با انتظار و هیچ‌گونه تشکیل بافت اکتوپیک به چشم نخورد.
