داستان ادامه دار یافتن محل برای سکونت در فضا

به گزارش «نبض فناوری»، شواهد وجود جمعیت عظیمی از سیارات فراخورشیدی را نشان می دهد؛ که در کنار هم قرار گرفته و هیچ ستاره ای ندارند؛ بعید است در چنین شرایطی و دور از گرمای حیاتی که یک ستاره آن را فراهم می کند؛  که این سیارات فراخورشیدی قابل سکونت باشند.

بر اساس مدل سازی جدید ریاضی، برخی از قمرهای این سیارات( حداقل آنهایی که شرایط بسیار خاصی دارند) به لطف ترکیبی از تابش کیهانی و نیروهای جزر و مدی اعمال شده روی ماه در اثر تعامل گرانشی با سیاره، قابلیت سکونت دارند.

تخمین های این بررسی ها حاکی از آن است که حداقل یک سیاره فراخورشیدی گازی به اندازه مشتری برای هر ستاره در کهکشان راه شیری وجود دارد.

در این صورت این حداقل 100 میلیارد سیاره فراخورشیدی است و تحقیقات قبلی نشان داده است که برخی از این سیارات فراخورشیدی سرکش می توانند به همراه یک ماه فراخورشیدی از سیستم خانه خود خارج شوند. (ما هنوز به طور قاطع ماه فراخورشیدی را کشف نکرده ایم؛ اما با توجه به غلبه ماه ها در منظومه شمسی  وجود آن ها کاملاً قطعی است.)

در روی زمین، بیشتر زندگی به یک شبکه غذایی متکی بر پایه فتوسنتز متکی است؛ یعنی کاملاً به نور و گرمای خورشید احتیاج دارد.

با این وجود، فراتر از خط یخ زدگی سیستم خورشیدی یعنی جایی که انتظار می رود آب یخ بزند، مکانهایی وجود دارد که هنوز می توان آن را یافت. اینها قمرهای یخی Ganymede و Europa در مدار مشتری و Enceladus  در مدار زحل هستند.

اگرچه این قمرها در پوسته های ضخیم یخ محصور شده اند؛ اما اقیانوس های مایع را در زیر سطح خود نگهداری می کنند تصور می شود که در اثر حرارت داخلی ناشی از کشش و فشار ناشی از میدان گرانشی سیارات هنگام گردش ماه، از یخ زدگی جلوگیری می شود. بنابراین، تصور می شود که ممکن است این قمرها شرایط زندگی را در دل خود داشته باشند.